Baile y comida

Even een berrichtje uit het zonnige Cuba. Ik vermaak me prima hier. Heb besloten om in Trinidad te blijven en niet naar Santiago af te reizen. Alleen de laastse 3 nachten zal ik in Holguin zijn.
De tijd vliegt en ik heb nog steeds niet iedereen gesproken die ik wilde spreken.
Ja, ik krijg meer dan genoeg te eten hier. Ik blijf me verbazen over de hoeveelheid. Vaak eet ik in het restaurant waar Zuleny werkt, en de koks doen hun uiterste best. De pi~na colada is er bovendien erg lekker. Maar ik eet ook regelmatig bij de ouders van Zule of bij de ouders van Manolito.

De cubanen zijn onderling heel amicaal. Familie en bekenden begroet je met een kus op de wang. En inmiddels ken ik heel wat mensen, en heel wat mensen kennen mij. Ook collega's onderling; elke morgen wordt iedereen begroet met een kus op de wang. De rechter. Is een onafgesproken code, stel je voor als je je vergist... dan eindig je toch mooi in het midden en dat is niet de bedoeling. Ook bij naar huis gaan nemen de collega's weer afscheid met een kus op de wang. Idee voor in Nederland? Ik ben er inmiddels al heel erg mee vertrouwd geraakt. Moet straks nog de-cubaniseren.

Om de dag een middag strand. Ook een middag met het zusje van Zuleny naar het strand geweest. En ook met haar mijn nagels laten pimpen. Zij is gek op allerlei beschilderde nagels, ze laat elke week een ander patroon schilderen. Dus mijn nagels zijn nu ook vrolijk versierd, zowel van mijn handen als van mijn voeten. Ziet er heel cubaans uit.
De d'onde eres? Soy de Trinidad, mira mis u~nas!
Ook in de straat kennen ze wiskunde: amas a Cuba, amas a Trinidad, solo falta una cosa... un cubano! Oftewel: je houdt van Cuba, je houdt van Trinidad, dan ontbreekt er nog een ding.... een cubaan! Vrijwilligers genoeg.
Als lunch eet ik vaak een broodje bij een huisverkoopster, of een pizza die ze aan huis verkopen. Alles in moneda nacional.
Me wel mooi vergist in de bananen. Ik wilde bananen meenemen voor een wandeling; hebben ze me mooi platanos machos verkocht. Ik vond ze al wat oranje van kleur, het vruchtvlees. Dit zijn een soort banaan dat je moet frituren of bakken.

Ik voel me helemaal thuis bij deze mensen; het is erg gezellig. De situatie van gescheiden stellen is best lastig. In feite zijn ze niet gescheiden, maar ze moeten of bij de ene ouders inwonen, of bij de andere ouders. En de relatie met schoonouders is kennelijk overal ter wereld hetzelfde. Dus woont ieder bij zijn/haar eigen ouders en het zoontje woont ook omstebeurt bij de een of de ander.
De oma van Manolito heeft me inmiddels als kleindochter geadopteerd. Ze is 78, haar man 88. Maar als je haar ziet zou ze naar Nederlandse begrippen minstens 95 zijn.

Met Barbara, mijn lerares spaans van vorig jaar, gisteren een dag aan de wandel geweest. Ongeveer 10 uur onderweg geweest. Vanuit Trinidad naar een waterval in de buurt. Het hele stuk gelopen, door de velden tussen de koeien, paarden en schapen. De boeren zijn hier ontzettend arm. Het verschil met de arme bevolking in de steden, is dat de boeren niet bedelen en gewoon met je willen praten. Een tijdje staan praten met een boer die houtskool maakt. Hij vroeg echter eerst of Barbara hija de Batista was. Dochter van Batista. Er heerst nog steeds angst voor de overheid, de revolutie, de militairen. Ze hebben destijds verwoestend huis gehouden hier in de bergen van Trinidad. Er is enorm gemoord onder de boeren bevolking.
Op de terugweg wilden we een taxi nemen, maar die was uiteraard nergens te bekennen. Ook een jong stel uit Londen was komen lopen en wilde terug. Zij waren via de lange route gelopen. uiteindelijk zat er niets anders op dan terug te lopen naar de stad. Het werd namelijk al snel donker, en dan wil je niet door de buitenwijken lopen. Veel armoede en criminaliteit. Gelukkig waren we nu met ons vieren, met Barbara als gids.

Al diverse salsa lessen gehad. Dit is topsport! Maar erg leuk om te doen. Het is wel heel verschillend met wie je danst; de een geeft de signalen duidelijker aan dan de ander, maar zolang je het ritma maar vast houdt is er niets aan de hand. Het is best grappig de ene leraar laat je meer draaien dan de ander. En af en toe zit je dan helemaal in de knoop met je armen en benen en weet je niet meer wat links en rechts is. En zij maar lachen om die houterige hollander.

Er staan de komende week nog een paar excursies met de diverse familileden op het programma. Juan Carlos gaat een auto huren, voor een cubaan kost dat minder dan als ik dat ga doen, en dan gaan we met een aantal familileden naar de bergen. Althans, dat is de bedoeling. Maar enige flexibiliteit in de plannen is wel nodig. Soms loopt alles anders dan gepland.

Goed, het halve uur zit er al weer op. Misschien komt er nog een verslag, misschien niet meer.

Had ik al geschreven dat vanaf 14 januari de cubanen vrij mogen reizen? Alle cubanen, behalve degenen met een universitaire graad.