Trinidad 2

Eh... ja, ik ben weer terug in Nederland.
De laatste week in Trinidad heb ik geen tijd meer genomen om nog wat te bloggen. Veel te druk met andere dingen. Dus dan doe ik dat nu maar even.

Ook de laatste week in Trinidad heb ik me uitstekend vermaakt. Na de wandeling naar één van de watervallen op zondag ben ik maandag, met de zwitser die ik zondag had ontmoet, de heuvel/berg opgelopen van de radio/tv/telefoonmast van Trinidad. De man die dienst had vond het wel gezellig, en vertelde volop. We mochten zelfs óp het dak van het huis omdat we zo de omgeving nog beter konden zien. De heuvel is verbrand, er zijn veel bosbranden hier nu in het droge seizoen. Oorzaak: achteloos weggegooide sigaren- of sigarettepeuken! Echt, hele heuvels zijn in de as gelegd. Als de wind uit de heuvels komt dan waaien de roetresten ook het stadje in. Later in de week was dat ook weer het geval, overal zwartgeblakerde grasslierten op het terras. Je kon in feite niet buiten eten zonder dat er as en roet in je eten waaide.

Dinsdag weer les natuurlijk, en weer een middag naar het strand. Dinsdagavond notabene een regenbui; ik zag de bui letterlijk al hangen boven de stad vanaf het strand. Voor het eerst op het strand last gehad van "ejenes" Dat zijn van die hele kleine rotvliegjes die ongelofelijk steken. We stonden op de bus te wachten, maar eigenlijk stonden we allemaal te dansen en te zwaaien met de handdoeken. Een paar jappanners hadden helemaal de slappe lach, en dat werkte nogal aanstekelijk. En 's avonds weer een paar uur zitten kletsen met de bewaker van het hek. Zijn echtgenote, 2 dochters, schoonzoon en kleinzoon kwamen ook langs en ik heb zo dus met de hele familie kennis kunnen maken. Ik had nog een rol droste chocola meegenomen en dat smaakte een ieder wel heel goed!
Mensen kijken die zich allemaal richting Casa de la Musica of Casa de la Trova begeven. Toeristen die met busladingen vol worden gedropt, en cubanen. Aangezien Manuel bijna iedereen kent, kon ik hem gelijk vragen naar de handel en wandel van een man van de bicitaxi die helemaal verliefd is op mij, me overal volgt, en behoorlijk vasthoudend is in zijn aanzoeken om me de stad te laten zien, om naar het strand te gaan, om salsa te dansen etc.etc.. Ik neem nu al andere routes door de stad om hem te ontlopen, wat overigens niet altijd lukt. Maar zo leer ik alle straten inmiddels wel kennen, ha ha. Frank, de zwitser met wie ik al een paar dagen optrek, heeft hem al omgedoopt tot Mr Glue. Oh noo, it's mister Glue again! (en dan moet je hier een zwaar frans accent bij denken).

Woensdag met een excursie meegeweest. Met een catamaran naar Cayo Blanco. Een klein eilandje met een parelwit strand, een nog azuurblauwere zee. Een deel van de groep ging snorkelen, maar dat is niet echt aan mij besteedt.
Op het eilandje een paar leguanen, en een heleboel kreeften die in slakkenhuizen wonen. Het krieoelde over elkaar heen, heel apart om te zien en te horen. Verder is het eilandje vooral opgebouwd uit dood koraal.
Het eilandje is overigens verboden voor cubanen. Ook al zouden ze de volle prijs betalen voor de excursie (wat ze niet zullen doen want dat is ongeveer 3 maandsalarissen), dan nog mogen ze niet mee omdat ze cubaan zijn.

Wie zei ook al weer dat ik één levende cubaan mee naar huis mocht nemen? Nou, het is wel heel verleidelijk hoor! En dan heb ik het niet over de mannen, maar over de straathondjes. Die hondjes hier zijn echt heel erg lief en aandoenlijk. Je zou ze zo in je rugzak stoppen en meenemen. Ook 's avonds op de trappen bij de Casa de la Musica komen ze bij de mensen liggen. Voor een aai over de kop, voor wat bescherming. Het zijn over het algemeen vrij kleine hondjes en ze zijn absoluut niet agressief of bedelig. (De mensen bedelen veel meer!!) Het valt me op dat hier ook heel veel teckels zijn, en allerlei varianten waar teckel bij in zit. Ik heb maar 1x een grote hond gezien, een belgische herder.
Ook een leuk uithangbord bij een huis waar ze eten verkopen: "Pan con jamón y perro". (letterlijk: brood met ham en hond) En als je dan weet dat een teckel hier "perro salchicha" heet (letterlijk: worsthond) dan vraag je je toch heel even af of ze de teckels op het brood doen. Een hotdog heet "perro caliente".

Op 28 januari is een nationale feestdag/gedenkdag van José Martí. De kinderen gaan dan ook de straat op in traditionele cubaanse en indiaanse kledij, of in schooluniform. Er zijn parades in de straat. En vrijdag hadden ze een simposio in het Museo Nacional de la Lucha contra Bandidos. Bárbara hield ook een voordracht, en zo was mijn laatste les een echte praktijkles. In een zaaltje werden diverse voordrachten gegeven en het publiek bestond vooral uit studenten van de middelbare school. Ook zij hadden e.e.a. voorbereid en er onstond een discussie waar ik overigens niet alles van meekreeg. Niet alleen vanwege de snelheid van het spreken, maar ook omdat er van buiten veel lawaai naar binnen kwam. Maar het was wel interessant om te zien. Met Bárbara het museum doorgelopen en zij heeft veel uitgelegd. Dit museum ging met name over de revolutie en de contra-revolutie die er daarna was.
Verder heb ik Bárbara kunnen koppelen aan een jongen, ook een William, die werkt bij een galerie maar die website disigner is, want zij wil meer bekendheid geven aan het feit dat ze spaanse les geeft aan toeristen. Was best grappig, dat juist ík als toerist op deze manier weer locale mensen met elkaar in contact kon brengen. Ik ben al bijna zelf cubaanse geworden, casi cubana. Dat is ook zo leuk om langer in één plaats te blijven. De meeste toeristen blijven hooguit 2 of 3 dagen in Trinidad; ik 2 weken en dan leer je de mensen wat beter kennen, en een paar heb ik echt in mijn hart gesloten.
En dan wordt het afscheid wel weer des te moeilijker.....
Gelukkig bestaat er ook nog iets als e-mail en facebook. Want dat hebben ze daar ook!

Met een "collectivo" een minivan, ben ik zaterdag weer op het vliegveld afgezet. Eerst werden er nog 2 mensen in Havana gedropt, en zo ook nog weer even wat van Havana kunnen opsnuiven. Letterlijk, ha ha. Havana... het leek al weer maanden geleden dat ik daar rondliep...
Veel mensen gaan altijd een dag van te voren terug naar Havana, of wáár ze dan ook op het vliegveld stappen. Omdat... je weet maar nooit.... misschien krijgt de auto of bus wel pech, misschien is er een ongeluk op de snelweg.
De snelweg is een 6-baans, en later zelfs 8 baans weg. En daar heb je voetgangers, fietsers, paard-en-wagen, ossenkarren, bromfietsers, motoren, auto's van oud tot modern, bussen, vrachtwagens. Klinkt heel veel, maar de snelweg is over het algemeen zo goed als leeg. Dus áls er al een ongeluk gebeurt, dan kun je er nog makkelijk omheen rijden. En als de auto stuk is... de chauffeurs hebben allemaal een mobieltje en er is zó vervangend vervoer geregeld.
Kennelijk praat iedereen het elkaar aan dat het vervoer hier allmaal zo onzeker is en dat je beter een dag van te voren kunt reizen, maar in de praktijk valt het dus heel erg mee. De kans op treinvertraging of file in NL is veel groter! En hier vertrek je toch ook niet een dag van te voren als je pas 's avonds om 8 uur met het vliegtuig vertrekt.
Om half 10 uit Trinidad vertrokken, om half 3 al op het vliegveld. En om 8 uur vertrok het vliegtuig pas. En weer een nieuw kletsmaatje gevonden; een bijna gepensioneerde koffieboer uit Venezuela die over wil stappen op de bloementeelt en hiervoor een kennismakingsbezoek brengt aan NL. De beste man spreekt geen Engels, en bij de douane kwam het handig van pas dat ik wel spaans spreek; ik kon tolken!

Overigens is KLM een stuk comfortabeler dan Air France!

En voor degenen die dit lezen en nog in Cuba zijn: het vriest hier in NL. Ik moet een temperatuurverschil (overdag) van +30 naar -5 zien te overleven.